اعتراف

اعتراف

تانهان سازم از تو بار دگر          راز این خاطر پریشان را

می کشم بر نگاه ناز آلود          نرم و سنگین حجاب مژگان را

دل گرفتار خواهشی جانسوز         از خداراه چاره می جویم

پارسا وار در برابر تو              سخن از زهد و توبه می گویم

آه هرگز گمان مبرم که دلم            بازبانم رفیق و همراه است

هرچه گفتم دروغ بود دروغ          کی تورا گفتم آنچه دلخواهست

توبرایم ترانه می خوانی             سخنت جذبه ای نهان دارد

گویا خوابم و ترانه ی تو               از جهانی دگر نشان دارد

شاید این را شنیده ای که زنان     در دل آری و نه به لب دارند

راز خود را عیان نمی سازند             راز دارو خموش ومکارند

آه من هم زنم زنی که دلش            در هوای تو میزند پر وبال